Bunkier [od 9 dnia]

Sawyer siedział obok Jane przestraszony nie na żarty. Siedział po czym chwycił Jane za rękę po czym ścisnął ją i powiedział - będzie dobrze...musi być

Jane ścisnęła dłoń Sawyera. Nie wiedziała czy lek zadziałał czy to zrobiła obecność Sawyera, ale ucisk płuc zelżał, a ból zaczął ustępować. Oddech Jane stopniowo wracał do normy.

-Przepraszam. -wyszeptała mając łzy w oczach.

Proszę Cię nie przepraszaj. Nic się nie stało..odpocznij trochę ja muszę posprzątać w łazience zostawię cię tutaj na chwilę dobrze? - zapytał

Jane tylko skinęła głową. Czuła się podle, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Nienawidziła tych ataków, nienawidziła sprawiania innym kłopotów, nienawidziła IronMana za to, że posłał ją na misję do Bejrutu, nienawidziła własnej słabości.

Sawyer wychodząc z sypialni zabrał ze sobą krzesło o które wcześniej się potknął. Gdy zamknął drzwi od sypialni bardzo mocno cisnął krzesłem o ścianę aż to się rozpadło. Ten upadł na kolana trzymając się za ramie. Podniósł głowę do góry patrząc w sufit mówiąc - Boże dlaczego mi to robisz? No dlaczego? - po jego policzku spłynęła łza

Jane z sekundy na sekundę czuła się lepiej. Wstała z łóżka, chociaż miała problemy z równowagą i ubrała się najszybciej jak mogła. Stłumiony huk w dalszej części bunkra zaintrygował ją. Jednak zanim tam poszła wyjęła z plecaka fiolkę tabletek i łyknęła maksymalną zalecaną dawkę popijając je resztą soku.

Dlaczego to się nie stało jak byłam sama? Dlaczego on zawsze musi widzieć jak się duszę?

Ruszyła trasą, którą wybrał przed kilkoma minutami Sawyer. Zaskoczona zobaczyła szczątki krzesła i klęczącego na podłodze Sawyera. Zamarła na kilka sekund niepewna co zrobić. A potem postawiła wszystko na jedną kartę, uklękła na podłodze tuż obok mężczyzny swoich marzeń i objęła go mocno.

Jane Kocham Cię - bardzo mocno przytulił się do Jane - boję się o Ciebie bardzo - powiedział zapłakany Sawyer - boję sie - powiedział i na jego twarzy pojawił się ból...bardzo silny ból przeszył mu ramię które ściskała mu Jane jednak nie chciał powiedzieć by go puszczała....

-Ja też Cię kocham, Sawyer. -Jane zmniejszyła siłę uścisku i odsunęła się na tyle by widzieć jego twarz. Zaskoczyły ją łzy. Delikatnie otarła je koniuszkami palców. -Dlaczego się o mnie boisz? -zapytała z duszą na ramieniu.

Sawyer nie chciał po sobie poznać że jest z nim źle. Jednak łzy mówiły same za siebie. - boję się że kiedyś może nie być mnie przy Tobie i wtedy może stać się coś gorszego...teraz byłem ale co będzie jak jutro czy po jutrze się to powtórzy - powiedział zmartwiony Sawyer

-Nie miałam pojęcia, że tak długie przebywanie pod gorącym prysznicem będzie miało takie skutki. To nie jest choroba. Mam lekko uszkodzone płuca i dlatego mam te ataki duszności. Ale niedługo się zregenerują do końca i wszystko będzie dobrze. Obiecuję, że będę na siebie uważać. -nagle Jane dostrzegła, że Sawyer trzyma się za ramię. -Co ci się stało w rękę? -zapytała zaniepokojona.

Nie nic - skłamał lekko Sawyer i po chwili ruszył ramieniem ale na jego twarzy widać było wielki ból - nic mi nie jest widzisz wszystko jest ok - powiedział niespokojny

Jane nie dała się nabrać na postawę macho. Delikatnie chwyciła jego rękę i zbadała ramię.

-Masz wytkniętą rękę w barku. -stwierdziła cichym głosem.

Sawyer odwrócił głowę od Jane by ta nie widziała jego bolesnej miny. Chciał uniknąć Jane zmartwienia powiedział - o widzisz...zapomniałem posprzątać łazienkę..muszę to zrobić...-powiedział

-Siadaj, wariacie. -przytrzymała go za zdrową rękę. -Trzeba to nastawić.

Sawyer popatrzył się na Jane ze strachem w oczach ale wiedział że woli by nastawiła to ona niż Jack - Robiłaś to już kiedyś - zapytał żartobliwie...

-Trzy razy, a widziałam jak to się robi kilkadziesiąt razy. -powiedziała pewnym głosem. -Niestety zaboli. -ostrzegła. -Oprzyj się o ścianę. -poprosiła.

Sawyer zacisnął zęby i czekał na to co było nieuniknione. Jednak cały czas patrzył Jane w oczy... po chwili uśmiechnął się

Jane najpierw delikatnie chwyciła rękę Sawyera, a potem na niego spojrzała.

-Policzę do trzech, ok?

-Raz.

-Dwa.

Wstawiła bark Sawyera na jego miejsce.

Sawyer zamknął oczy po czym powiedział - miało być na trzy - po chwili je otworzył i poczuł wielką ulgę...nie wytrzymał i położył się na ziemi - ja muszę chwilkę odpocząć - powiedział cały mokry Sawyer

-Trochę mniej boli jak jest z zaskoczenia. -Jane lekko się uśmiechnęła i odetchnęła z ulgą, że wszystko dobrze poszło. Potem usiadła na podłodze opierając się plecami o ścianę. Uniosła trochę Sawyera i położyła jego głowę na swoich nogach. -Szkoda, że nie mam żadnych lizaków. -uśmiech Jane stał się szerszy. -Dostałbyś jednego w nagrodę za odwagę. -ręką przeczesywała jego włosy.

Zamiast tych wszystkich lizaków wolę Ciebie jedną...wystarczysz mi w zupełności i wtedy wiem że jesteś moją nagrodą... - zażartował Sawyer

Jane pochyliła się i pocałowała go. W końcu była jego nagrodą Razz

No teraz to już nic nie boli - powiedział Sawyer żartobliwym głosem - jeśli takie mają być nagrody to dziś jeszcze sobie coś zrobię - zażartował Sawyer

-Ani się waż, bo zamiast całusa dostaniesz po uszach. -Jane z całych sił starała się zachować powagę, ale jej to nie wyszło i roześmiała się.

Sawyer uśmiechnął się do niej po czym powiedział - a czy będzie bolało hehe bo jeśli tak to nic nie zrobię - po tych słowach Sawyer starał się wstać