Bunkier [od 9 dnia]

-To autostrada tylko w jedną stronę. -szepnęła. -Nie ma żadnych zjazdów.

Sawyer zaśmiał się i przytulił się do Jane. Stał tak kilka minut. Gorąca woda obmywała ich ciała które były całe gorące - wiem kochanie wiem - powiedział

-Jak miło. -wymruczała cicho.

Sawyer bardzo mocno wtulił się w Jane by ta nie widziała jak ten płacze. Były to łzy szczęścia - wiem...ja zawsze byłem miły - powiedział do Jane

-Kocham Cię. -Jane objęła Sawyera. -Chayenne by powiedziała, że nasze dusze się odnalazły.

Sawyer tylko się uśmiechnął. Po chwili otarł oczy z łez będąc cały czas wtulony w Jane. Po chwili oddalił się od niej i powiedział - a może umyć ci włosy - zażartował trzymając w ręku szampon

-Sam się pchasz pod nóż, ale skoro chcesz to nie odmówię. -Jane przybrała żartobliwy ton.

//mykam zrobić obiad i trochę ogarnąć chatę zanim zarośnie po uszy. będę ok 12:45

No jeśli nie to nie - zażartował po czym nałożył szampon na ręce i zaczął delikatnie wcierać go we włosy Jane. Robił to jednostajnym ruchem i bardzo delikatnie by nie zranić Jane

Jane zawsze uwielbiała gdy ktoś inny mył jej włosy, najpierw to robiły opiekunki z sierocińca, a gdy Jane miała wystarczająco dużo pieniędzy, chodziła często do salonu fryzjerskiego jedynie po to by ktoś jej umył włosy, a potem je ułożył.

Teraz zamruczała jak kot czując palce Sawyera w swoich włosach. To było takie przyjemne.

Sawyer wiedział że to co robi sprawia przyjemność Jane. Sam robił to z wielkim uczuciem bo widział jak piana spływa po pięknym ciele Jane. Robił to tak zawzięcie że nie zauważył że szampon na włosach Jane prawie się skończył. Razz

Jane przesunęła się nieco i stanęła w strumieniu wody. Po chwili stanęła tak blisko Sawyera, że ich ciała się stykały. Uniosła dłonie i przebiegła palcami po twarzy Sawyera. Jej twarz była poważna i nic nie mówiła, tylko w myślach powtarzała modlitwę Rdzennych Amerykanów, której nauczyła ją kiedyś Chayenne. Modliła się by to niesamowite szczęście, które postawiło na jej drodze Sawyera nie odwróciło się. Po latach nieszczęść nareszcie na końcu tunelu pojawił się nie promyk, ale potężny blask światła. Ona, dzielna agentka i samotna matka, która każdego dnia stawiała czoło największym niebezpieczeństwom, bała się jak małe dziecko, że mogłaby Go stracić.

Sawyer stał cały gorący...po chwili zaczęło mu się robić słabo z tego ciepła ale cały czas miał obok siebie Jane. Wiedział że ten wieczór zapamięta na zawsze. Było to przeżycie jakiego nigdy wcześniej nie przechodził. Chciał by ta chwila trwała wiecznie. By to się nigdy nie skończyło.

Jane powoli zbliżyła twarz do twarzy Sawyera. Nie spuszczała wzroku z jego oczu. Przechyliła odrobinę głowę i jej usta zetknęły się z ustami Sawyera.

Sawyer poczuł delikatny pocałunek Jane. Zapomniał on wtedy o wszystkim. Czół się jakby to był sen który miałby się za chwilę skończyć. Jednak ten sen trwał bardzo długo i chyba się nie skończy.

Raz przylgnąwszy do Sawyera Jane nie miała siły by się od niego oderwać i wcale tego nie chciała. W jego ramionach traciła własną wolę, przestawała myśleć -jedynie czuła, czuła jego obecność każdym nerwem własnego ciała.

Sawyer zamknął oczy i czół obok siebie ciało Jane. Jego usta były jak magnes który nie chciał się oderwać od ust Jane. Sawyer jednak nie chciał zaprzestawać. Cały czas całował Jane trzymając swoje ręce na jej policzkach.

Jane czuła się tak jakby płonęła. Wiedziała, że jest uzależniona od Sawyera jak narkoman od narkotyku.

Nagle poczuła, że nogi się pod nią uginają, a przed oczami pojawiły się mroczki. Złapała Sawyera za ramiona by nie upaść do brodzika.

Sawyer mocno przytulił do siebie Jane która nie miała sił w nogach. Jednak po chwili sam zsunął się z nią na płytki ponieważ też nie miał sił...nagle znaleźli się na płytkach a z góry leciała gorąca woda...

Jane roześmiała się z tej sytuacji, ale po chwili jej śmiech został stłumiony przez atak kaszlu.

Sawyer zrobił przestraszoną minę - co ci się dzieje? Skarbie co ci jest? - spytał zdenerwowany?

-Zaraz mi przejdzie. -wydusiła z siebie pomiędzy dwoma seriami kaszlu. -Za dużo pary.

Starała się opanować, ale to dawało coraz gorsze rezultaty.

-Potrzebuję inhalatora. -w oczach Jane pojawił się strach, bo czuła się tak jakby ktoś włożył jej płuca w imadło i zaczął je skręcać.

Sawyer założył na pas ręcznik i wstał z Jane na rękach. Wyniósł ją z łazienki i położył ją w sypialni. Był przestraszony - tutaj będziesz mieć trochę chłodniej...tzn wiele chłodniej...a gdzie masz ten inhalator - mówił to i zaczął się szybko ubierać....

-W plecaku. -wykrztusiła Jane cichy głosem. -Boczna kieszeń. -kontury widzianych przez nią rzeczy zaczęły się lekko rozmazywać. Była autentycznie przerażona, brakowało jej powietrza. Jeszcze nigdy nie było to takie silne.

Sawyer szybko ruszył w stronę plecaka...potknął się o krzesło po czym upadł na ziemię...jednak bardzo ofiarnie i szybko dobiegł do plecaka i zauważył taki pojemnik...- to chyba to - pomyślał i podał natychmiast Jane - sam chwycił się za ramię i usiadł obok Jane nie wiedząc co mógłby jeszcze zrobić...

Jane uniosła się nieco, choć brakowała jej sił. Ustawiła dawkę na 4 i zaaplikowała sobie lek, po czym zwinęła się na łóżku przyciskając dłonie do klatki piersiowej i modląc się by ból ustąpił. Starała się oddychać powoli i głęboko.