Obozowisko na plaży (południe)

Spojrzała ze strachem w oczach na mężczyznę i złapała go za przedramię.
Nie zostawiaj mnie - powiedziała słabo

- nic mi nie bedzie, dobrze sie czuje - warknela stanowczo, po czym wstala. I tu w tym momencie sie mylila, nogi zrobily sie jej jak z waty, pojawily sie mroczki przed oczami. Tak szybko jak wstala tak i upadla.

Gość

- Zostanę jeszcze chwile z Tobą, ale spójrz, wokół jest mnóstwo ludzi którzy potrzebują pomocy. Wszystko będzie dobrze, uwierz i zaczekaj na mnie - powiedział Jack.

Chris natychmiast pomógł dziewczynie usiąść
- Proszę - podał jej butelkę - Napij się wody..

Kate popatrzyla na barczystego blondyna ktory do niej podszedl.
-Dzieki juz lepiej. Mozesz mi pomoc znalesc cos w samolocie, jesli chcesz...

- Wszystko już się w miarę uspokoiło więc chodźmy - odpowiedział Charlie do Kate.

Claire wreszcie złapała oddech i uspokoiła się nieco. Skinęła głową do mężczyzny i przymknęła oczy.

- Nie powiem, że się nie boję - powiedział Charlie wchodząc z Kate do wraku - dlaczego cały czas masujesz sobie nadkarstki? - zapytał Kate.

Angel napila sie wody, zle sie czula z tym ze nie moze pomoc innym i musi siedziec bezczynnie. Przyciagnela kolana do siebie i schowala glowie w rekach.

-A ty czemu masz takie rozszerzone zrenice?-odpowiedziala Kate pytaniem na pytanie.-Chyba wiem gdzie sa leki, ktore moga sie przydac, jesli sie boisz pojde sama.

- Zostan tu - powiedzial Christophe, po czym zaczal szukac wzrokiem lekarza. Kiedy go dostrzegl, szybko do niego podbiegl.
- Potrzebujecie pomocy? - spytal - Moze na coś się przydam - usmiechnal sie lekko.

Gość

Jack zauważył swoją sąsiadke z samolotu - czarnoskórą kobietę która leżała na ziemi. Jak się okazało, nie oddychała, więc Jack podjął się akcji ratunkowej. Po chwili odzyskała oddech.

Gość

Jack wrócił do kobiety z rozbitą głową.
- Teraz Cię opatrze, pierw tylko znajde jakąś apteczke - powiedział.
Udał się więc szukać apteczki, odnalazł ją po chwili.
- Ok jestem, nie ruszaj sie, może boleć.

Gość

Po skończonym zabiegu, gdy sytuacja na wyspie się uspokoiła, Jack nieco oddalił się od tłumu, zdjął koszulkę, i zaczął opatrywać swoje rany. Jednej rany nie mógł opatrzeć, ponieważ była ona na plecach. Potrzebował pomocy.

Sytuacja wygladala na opanowana.
- Niedlugo sie sciemni.. Przydalo by sie jakies ognisko, aby ekipy ratunkowe mogly nas dostrzec z gory - powiedzialem sam do siebie, po czym zaczalem zbierac ludzi na wyprawe do dzungli po drewno na opał.

Claire zupełnie już spokojna rozejrzała się dookoła. Rozbity samolot, ranni ludzie. Zdjęła buty i wstała. Fale obmywały jej stopy. Poczuła ulgę.

Shannon zaczela chodzic po plazy. Dostrzega znajoma torbe. Ciagnie ja za soba w bezpieczniejsze miejsce - jeny jaka ciezka - szepnela do siebie

Kate widziala ze Charlie sie waha. Poszla sama, nie chciala zwlekac. Skierowala sie w miejsce gdzie siedziala razem z szeryfem. Zajrzala pod siedzenie, do schowaka przy suficie, ale nie znalazla tego czego szukala.
Zrezygnowana wyszla z wraku i postanowila odsapnac w cieniu drzew.

Kiedy zebrala sie dosc spora grupka osob wszyscy ruszyli w strone dzungli... Jakis facet zasugerowal, aby zebrac wiecej osob. Postanowili poczekac.

Gość

Hej, masz chwile? Szyłaś kiedyś firanki? - zwrocil sie z pytaniem do przechodzącej dziewczyny.

-Firanek nie, ale wyszylam obrus na urodziny mamy.

- Chyba jednak nie myślałaś że się bałem - powiedział Charlie do Kate stając tuż obok niej - co do tego wraku to i tak go trzeba będzie przeszukać.

- Jack, - zawołał Charlie - masz cały rozcięty bark.

-Wierze ze sie nie bales. Jesli chcesz mozemy pozniej przeszukac wrak razem.-odpowiedziala Charliemu Kate-A tak w ogole jestem Kate.

Gość

- Możesz mnie zszyć? - spytał Jack
- Nie bój się, strach to dziwna rzecz. Swoją pierwszą samodzielną operację przeprowadziłem na kregoslupie 16-letniej dziewczyny, pod koniec po 13 godzinach, gdy ją zszywałem, przypadkowo rozerwałem opone rdzeniową, to tam gdzie schodzą się wszystkie nerwy, cieniutka błona pękła, nerwy wyszły na wierzch, wyglądały jak spaghetti, a wszystko zalewał płyn rdzeniowy, to było straszne, okropnie realistyczne, ale wiedziałem że muszę sobie poradzić, podjąłem decyzję - postanowiłem poddać się strachowi, pozwoliłem żeby mną zawładnął ale tylko przez 5 sekund, tyle potrzebowałem, zacząłem liczyć. 1,2,3,4,5 i strach minął, zszyłem dziewczynę i wszystko skończyło się dobrze, więc Ty też dasz radę - odpowiedział Jack