Bunkier [od 15/16 dnia]

Sawyer leżał na ziemi. Jego oczy zamknęły się. Kaszel cały czas go męczył. Starał się jakoś to powstrzymać choćby na to by nabrać trochę powietrza ale był bardzo słaby. Leżał na podłodze i po kilku sekundach dostał drgawek.

Jane klęczała przy Sawyerze trzymając jego głowę na swoich kolanach. Była naprawdę przerażona, a wielkie łzy spływały po jej policzkach.

-Sawyer, błagam cię nie... -nie potrafiła dokończyć. -Proszę powiedz coś.

Sawyer po chwili zamarł. Przestał oddychać i akcja serca została zatrzymana. Jego głowa spadła z kolan Jane.

Na sekundę Jane zamarła.

-Cholera, Sawyer. -rozpoczęła masaż serca. -Jesteś na mnie skazany i tak łatwo się ode mnie nie uwolnisz. -próbowała żartować by przestać być taką przerażoną.

Po wykonaniu trzydziestu uciśnięć i dwóch wdechów Jane sprawdziła reakcje Sawyera.

Sawyer zobaczył światło w tunelu. Nagle wrócił do świata żywych. Jeszcze chwilkę kaszlał tak jakby się zachłysnął wodą. Leżał na ziemi a nad sobą...widział jakąś osobę jednak jego oczy były całe w łzach których nie miał siły przetrzeć. Zamknął je ponownie po czym z braku sił zasnął zaciskając rękę osoby która była przy nim.

Jane ścisnęła jego dłoń i rozpłakała się, ze szczęścia ze strachu który przeżyła ze zmęczenia. Nie mogła przestać płakać i dziękować w myślach wszystkim bogom jakich znała.

Sawyer nie czół zupełnie nic. Jego uścisk ni był mocny. Jego ręka po prostu była między rękoma Jane. Zasnął na posadzce i zaczęły śnić mu się koszmary

Cytat:

..........
-Sawyer nie zdążysz widzisz - widzi faceta w kapturze
- Ratuj mnie Sawyer - krzyczy Jane przywiązana do drzewa
- Niiieee nie daje rady...moje nogi..są coraz cięższe - krzyczał Sawyer
- Nie jesteś godny by być jej facetem. Nie uratujesz jej gdy będzie trzeba. Nie dasz jej odpowiedniego schronienia. Nie będzie szczęśliwa z kimś takim jak ty. Ona nie chce kogoś takiego Sawyer...zrozum to...nie dasz jej szczęścia

........

Jane z wolna się uspokajała. Zauważyła, że Sawyerowi śni się coś złego, jakiś koszmar. Mówił coś niezrozumiale przez sen i zachowywał się jak ktoś komu śni się koszmar.

-Sawyer? -lekko nim potrząsnęła. -Sawyer, obudź się!

Sawyer obudził się bardzo słaby. Spojrzał na Jane. - nie chce byś odchodziła...wiem że nie jesteś przy mnie szczęśliwa ale powiedz mi to w twarz...nie chce być więcej okłamywany...zrozumiem wszystko - mamrotał jeszcze zaspany

-Jeszcze nie doszedłeś do siebie. Nigdzie nie odchodzę. I jestem przy tobie najszczęśliwszą kobietą we wszechświecie. -pocałowała go delikatnie.

Sawyer poczuł pocałunek Jane. Chciał silniej ścisnąć jej rękę ale nie miał na to siły. Był tak słaby że ponownie zamknął oczy i zasnął na płytkach w kuchni.

Boone pocałował namiętnie Angel wychodząc z łazienki, następnie skierował swe kroki w stronę kuchni czując niesamowite pragnienie...

Jane usłyszała kroki i zobaczyła Boone'a

-Pomóż mi go przenieść do sypialni. -twarz nadal miała zapłakaną.

Boone słysząc wołanie Jane, przyspieszył kroku i znalazł się tuż przy Niej i przy słabym Sawyerze.
- Co się stało ??? - zdezorientowany Boone zapytał, po czym pomógł Jane podnieść Sawyera. Razem przenieśli Go do sypialni i położyli na łóżku
- Powiedz mi Jane, co tu się dzieje ? Co chwila ktoś jest ranny, bądź nieprzytomny?

-Miał jakiś atak. Musiałam go reanimować. -usiadła na podłodze przy łóżku Sawyera. -Przepraszam cię Boone, ale jestem wykończona. Jeśli możesz to zerknij od czasu do czasu do Shann. Dostała morfinę, zszyłam jej ranę, jakby krwawiła to mnie obudź. -Jane położyła głowę na łóżku Sawyer i ściskając jego dłoń zasnęła natychmiast.

Shannon sie ocknela. Spoglada po bunkrze i nikogo nie widzi. Jest jej tak blogo... nie czuje bolu.. zasypia z dziwnym usmieszkiem na twarzy.

Sawyer obudził się na moment. Rozglądnął się lekko po pokoju. Zobaczył śpiącą na ziemi Jane. Po jego policzku spłynęła łza. - byłaś przy mnie cały czas...widziałaś jaki jestem słaby i z czym nie mogę sobie poradzić...ale ja Cię Kocham - pomyślał odchylając głowę do tyłu by łatwiej było mu oddychać. Jednak jego oddech nie był równy. Raz szybszy a raz wolniejszy. Słychać było mały świst jakby coś blokowało przepływ powietrza w jego gardle.

Boone zerwał się z miejsca i zajrzał do śpiącej siostry. Jej widok uspokoił Go, spała smacznie i spokojnie. Zbliżył się do Niej, rzucił kilka spojrzeń. W Jego głowie pojawiło się kilka wspomnień z dzieciństwa... Po chwili Boone będąc w przekonaniu, że Shannon na się już dobrze wyszedł z pokoju i poszedł do Angel.

Jane znów miała sen z jej prababką. Tym razem był krótki, urywany jak zły przekaz telewizyjny. Miej siłę... miej wiarę... wierząc... sprawiasz... że niemożliwe... jest... możliwe -zniekształcone słowa pojawiły się w głowie Jane. Zupełnie nieoczekiwanie obudziła się. Od siedzenia na podłodze na podłodze była cała odrętwiała. Sawyer spał. Jane zaniepokoił świst w jego oddechu. Gitche Manitou, spraw by wszystko było jak dawniej. Wierzę, że potrafisz to sprawić. Ocal go. -modliła się w myślach.

Zajrzała jeszcze do Shannon i poszła wziąć szybki prysznic. Zabrała czyste ciuchy i poszła do łazienki.

Wróciła do sypialni po 10 minutach.

Shannon nagle wybudza sie ze snu. Proboje sie podniesc ale nie moze, stan w ktorym sie znajdowala pod wplywem morfiny jeszcze nie minal, zaczyna przerazliwie krzyczec - Jane!!! jestes tam??? Jane!! -

Jane podrywa się i podbiega do Shannon.

-Shann. Spokojnie. -stara się ją uspokoić. -Wszystko już dobrze. Jesteś jeszcze pod wpływem morfiny.

Shannon widzi jak Jane do niej podchodzi i momentalnie sie uspakaja. Zrenice ma nienaturalnie powiekszone - Jane.. musisz cos wiedziec Ben jest chory.. musisz uwazac na Jasona.. on jest niebezpieczny trzeba zabrac stamtad Lee - zrobila pauze po chwili znow spojrzala sie przecpanym wzrokiem na Jane - Ben jest dobry ... on chce nas ochronic - bredzila w kolko tak dlugo az znowu zasnela.

Jane zamknęła oczy. Czuła, że zaraz zacznie ją boleć głowa. Postanowiła się przewietrzyć i pomyśleć. Przechodząc przez główną część bunkra rzuciła do Boone'a, że musi wyjść [zabrała plecak] i Boone ma sie zaopiekować Shann i Sawyerem

Okolice Bunkra

Ben wszedł do Bunkra. Zobaczył kilka osób, ale je zignorował. Zaczęło mu sie rozjaśniać. Samolot. Ludzie. Jane. Shannon. Jack... podszedł do śpiącej Shannon
- Córeczko... obudź się - dotknął jej ramienia - Shannon... to ja, Ben... Obudź się...

Shannon otwiera oczy i spoglada na Bena.. po chwili gdy doszlo do niej na kogo patrzy usmiecha sie promiennie - tato.. odwiedziles mnie.. - usmiecha sie slodko - jestem w szpitalu - rozglada sie po bunkrze - ale niedlugo stad wyjde.. mam mala rane.. - mowi szeptem jakby naprawde byla w szpitalu.