Obozowisko na południowej plaży [od 15/16 dnia]

- nie ma mowy .. mam inny pomysl - usmiechnela sie a oczy jej blysnely, czekala az Charlie zapyta co to za pomysl -

Jane rozejrzała się po plaży i dostrzegła siedzącego kawałek dalej Sawyera. Był kompletnie przemoczony i zmarznięty. Jane wstała i podeszła do niego. Bez słowa okryła go kocem. Sama usiadła obok.

-no ale przecież to twój namiot - powiedział
-no a jaki masz plan? - spytał troche niepewnie

Co tam? - spytał zadowolony - jak Ci się spało? - zadał kolejne pytanie

- ze oboje zamieszkamy tu z Toba - usmiecha sie - i bedziemy sie razem Toba opiekowac - dodala z szerszym usmiechem poczym przygryzla warge i czekala na reakcje Charliego

Charlie spojrzał na nią trochę zaskoczony
-no ale..no ale to ja powinienme stad odejść byś mogła tu spokojnie mieszkać...zresztą ja jestem teraz tylko ciężarem...nie chcę byś miała na głowie kolejny problem - powiedział tracać nadzieje na to że kiedyś może być normalnie

- ale nie ma mowy, jestes moim bohaterem - usmiecha sie do niego i glaszcze go po policzku.. ale za chwile robi smutna minke - no chyba ze nie chcesz z nami mieszkac.. fakt.. Aaron budzi sie pare razy w nocy.. -

Charlie uśmiechnął się gdy poczół delikatną rękę Claire na swoim policzku.
-nie no ja tego chciałbym i to bardzo...ale czy Ty tego chcesz... - powiedział trochę wyczerpany
-a ja nie jestem bohaterem bo gdyby tak było to ta dziewczyna chociaż mogłaby mi podziękować...a ja spanikowałem i nie wiem nawet co się z nią dzieje - posmutniał

- z Lee wszystko dobrze, pewnie dzis Ciebie odwiedzi zobaczysz - caly czas go glasakala po policzku

-Przepraszam za to co powiedziałam wczoraj. -odezwała się patrząc w czubki swoich butów. -Po wypadku Lee... chyba nie byłam do końca sobą. -uśmiechnęła się smutno.

Charlie uśmiechnął się i zamknął oczy a dotyk Claire był bardzo przyjemny. Jego obolałe cały czas ciało wreszcie poczóło coś delikatnego, miekkiego i młodego. Leżał na ziemi usmiechnięty
-cieszę się że nic jej nie jest - dodał

Nie masz mnie za co przepraszać przecież - uśmiechnął się - ja się nie gniewam a nawet nie gniewałem - powiedział patrząc na nią - wiem każdy z nas to przeżywał...wiesz to Charlie ją uratował - dodał

Claire korzystajac z okazji kiedy Charlie ma zamkniete oczy daje mu delikatnego calusa i szepcze - a ja sie ciesze ze Tobie nic nie jest... no prawie nic nie jest - usmiechnela sie

-Muszę... musimy z Lee mu podziękować. -z niepewnym uśmiechem dotknęła ręki Sawyera.

Charlie delikatnie oblizał wargi i otworzył oczy
-no taka nagroda jest warta każdego cierpienia - zażartował lekko chcąc się poprawić
-ajj kurde...czemu....a tak poza tym to co u małego? - szybko zmienił temat

- dobrze wszystko, ma ciagle apetyt i szepnal mi na uszko ze teskni za wujkiem - usmiecha sie slodko

Sawyer chwycił dłoń Jane - wiesz wyrzucam sobie tylko to że nie ja...że nie potrafiłem jej upilnować i nie mogłem temu zapobiec... - powiedział zaciskając dłoń Jane

-ja też za nim tęsknie...ucałuj go ode mnie - uśmiechnął się słodko
-brakuje mi jego uśmiechu - dodał

- taa a za placzem nie ? - rozesmiala sie - przynioslam Ci sniadanie - siada na kocu, bierze owoce i kroi kawalek poczym mowi do Charliego przyblizajac kawalek owocu do jego ust - leci samolocik do hangaru.... -

Charlie uśmiecha się słodko ale po chwili smutnieje
-widzisz nawet zjeśc nie mogę sam - spojrzał w piasek
-ja nie jestem bohaterem tylko kaleką - dodał po chwili otwierając usta

-Nie wolno ci tak myśleć! -Jane zacisnęła rękę na dłoni Sawyera. -Lee to bardzo bystra dziewczynka. Nawet zbyt bystra jak na jej wiek. Chyba przez to dawałam jej zbyt wiele swobody, traktowałam ją jak nastolatkę którą nie jest.

- heeej... myslalam ze faceci lubia jak ich kobiety karmia - usmiechnela sie szeroko, chciala pocieszyc Charliego.. tym bardziej ze .. bardzo go polubila i zaczynala czuc cos wiecej.

Sawyer spojrzał na Jane - no ale przecież nie możesz jej trzymać na smyczy - powiedział spokojnie wpatrując się w horyzont - widzisz...pomyśl o słonku...ono tak sobie lata cały czas czy mu sie to podoba czy nie...no i teraz spójrz na ludzi...oni są jak to słońce..czy im sie to podoba czy nie...jakoś żyją na tej ziemi...i tak żyją z dnia na dzień... - starał się to wytłumaczyć ale wydawało mu się że użył zbyt mocnego kontekstu

-no ale ja...ja dałbym soebie rade sam no ale - zamknął oczy i nie potrafił powiedzieć nic więcej.
-juz nie jestem głodny - powiedział nie mogąc znieśc tego jakim jest kłopotem...jak wszyscy muszą się nim zajmować...po kilku sekundach zaczęło mu burczeć w brzuchu

Jane wolną ręką dotknęła policzka Sawyera.

-Z dnia na dzień... jak ja kiedyś...