Bunkier - północni rozbitkowie

Bunkier niedaleko miejsca katastrofy ogona samolotu

Eko szybko rozejrzał się. Przeszedł pochodnią po pobliskich ścianach.

Idzie powoli za Eko... czuje jak pajeczyny laskocza ja po ramieniu...na ciele pojawia sie gesia skorka - ale tu mrocznie... trzeba poszukac jakiegos wlacznika swiatla... czy cos... moze jeszcze dziala... wogole co to jest ... ta wyspa coraz bardziej mnie zaskakuje i przeraza

Lincoln wchodzi do pomieszczenie.
-Co to może być- pomyślał na głos.
Rozejrzał się dokładnie, wszędzie było pusto.
-Co to jakiś magazyn po świątecznych zakupach?- Lincoln próbował rozbawić skupione towarzystwo co nie bardzo mu wychodziło.

Eko spostrzegł na ścianie umieszczoną wajchę. Pociągnął ją lekko i nagle zapaliło się małe lekko tlące światło. Wystarczało ono aby rozjaśnić całe pomieszczenie, w którym się znaleźli.

-Ej, Inni mogą wrócić na plażę. Powinniśmy sprowadzić tu jak najszybciej wszystkich ocalałych rozbitków. Przecież wszyscy dobrze wiemy, że pomoc nie nadejdzie.

Eko przytaknął głową, ale zaczął się rozglądać dalej z zaciekawieniem. Zauważył coś co przypominało mały stolik.

Libby spojrzala sie na Lincolna - a moze troche nadzieji? - zapytala go - ale racja to dobry pomysl zebysmy na jakis czas sie tu przeniesli... mozemy zostawiac ognisko.. albo ktos moze pelnic warte na plazy.. cos sie wymysli po drodze - powiedziala

Lincoln i Libby wyszli z bunkra i ruszyli na plażę.

Eko podszedł do stolika. Spostrzegł leżące na nim przedmioty. Była wśród nich biblia... To przypomniało mu bolesne przeżycia.

Wziął ją ze sobą i ruszył za pozostałymi.

Lincoln wszedł do bunkra jako pierwszy. Szukał wygodnego dla siebie miejsca. Nagle zauważył krótkofalówkę.
-No to pomoc będzie wiedziała, gdzie nas szukać- powiedział Linc sam do siebie.
Wziął krótkowalówkę i wyszedł na dwór.
-Wchodźcie, wchodźcie- powiedział do wchodzących do bunkra rozbitków.
Wyszedł stanął obok bunkra i zaczął kręcić pokrętłem.....

Libby zobaczyla w rekach Lincolna krotkofalowke - gdzie to znalazles?? myslisz ze jest nadzieja ze ktos nas uslyszy?? - powiedziala uradowana

-Mam nadzieję. Na razie szukam sygnału. Bateria jest słaba, ale może uda nam się coś przekazać- powiedział do Libby.

Libby wpatruje sie w krotkofalowke tak jakby chciala wzrokiem wyslac sygnal po ratunek.... w tym momencie nic dla niej innego nie istnieje.

Lincoln kręcił pokrętłem aż na coś trafił. Usłyszał jakiś głos męczyzny. Linc pomyślał, że gdzieś w pobliżu jest pomoc.
-Jesteśmy rozbitkami z samolotu, który leciał z Sydnej do LA. Lot numer 815 sieci Oceanic. Przyślijcie pomoc jak najszybciej. Znajdziecie nas po ognisku na wyspie.
Usłyszał coś jakby powtórzenie. Nagle z głośnika popłynął jakiś huk.
Zamiast głosu mężczyzny z powrotem pojawiły się szumy...

Libby patrzy oniemiala na Lincolna... - to znaczy.. ze nie jestesmy sami... - powiedziala cicho..

-To tamci. Chca nas namierzyc. Lepiej nie ruszajmy tej krotkofalowki.
Nagle z urzadzenia dobiega komunikat po francusku.

-To oznacza, że pomoc jest blisko. Ktoś powtórzył nadany przez nas sygnał. Może uda mi się coś jeszcze wyłapać- Lincoln zaczął znowu kręcić pokrętłem, pojawił się znowu jakiś głos, tym razem jakiś obcojęzyczny. Jednak krótkofalówka nagle się rozładowała.- Szukają nas i to nawet ekipa międzynarodowa! Trzeba szybko wysłać kogoś do ogniska na plażę- powiedział podniecony Linc.

- trzeba tam rozpalic ognisko koniecznie, a tu by bylo dobrze gdyby ludzie pozbierali jakies owoce i poszukali jakiegos zrodla, musimy sie jakos na ten czas zorganizowac... - powiedziala

-OK. Ana zajmij się ludźmi. Ja i Libby pójdziemy na plażę.

-ok to dobry pomysl, potem sie zamienimy - Libby wyciaga z plecaka apteczke i podaje ja Anie - przyda wam sie na wypadek gdyby cos sie stalo. Ok Linc jestem gotowa mozemy isc - powiedziala

Libby i Linc poszli w kierunku plaży.

dzieki libby. uwazajcie na siebie. rozejrze sie po okolicy.

Ana rozejrzala sie po pomieszczeniu. bylo dosc obrzerne aby pomiescic ocalalych rozbitkow. przeszla sie wzdluz scian i jedno miejsce przykuło jej uwage. Podloga miala tam troche inny odcien niz na pozostalej przestrzeni. stala tam tez wielka skrzynia zamknieta na dwa mosiezne zamki.
skrzynia zbudzila ciekawosc any, ale jednak bardziej interesowala ja podloga. dotknela krawedzi na ktorej kolor zalamywal sie i poczula pod palcami szczeline.
-Tam cos jest.-usmiechnela sie od siebie.
znalazla cienki kawalek preta i sprobowala podwazyc. Ciezka pokrywa odgiela sie tylko troche. potrzebna byla wieksza sila.